14. Maar aangesien die oerlewe van God ‘n mees volmaakte vrye lewe is en moet wees, aangesien dit andersins so goed soos geen lewe sou wees nie, en daardie lewe in die geskape wesens een en dieselfde lewe moet wees, andersins dit ook geen lewe en dit dus as ‘n nie-lewe ook geen bestaan kon hê nie, is dit mos net te tasbaar begryplik, dat vir die geskape wesens, die mens, ook net ‘n mees volmaakte vrye lewe gegee kon word, wat homself volkome self voel, maar juis vanuit daardie gevoel ook moes gewaar word, dat hy nie uit homself voortgegaan het nie, maar net as ‘n volmaakte ewebeeld uit God volgens Sy ewig almagtige wil voortgegaan het.

15. Hierdie waarneming moes in alle geskape wesens teenwoordig wees, net soos die dat hulle lewe en bestaan ten volle gelyk aan God moet wees, andersins hulle nóg enige lewe, nóg enige bestaan kon gehad het.

16. Maar wanneer ons daardie saak van nader beskou, dan sien ons, dat in die geskape wesens noodwendig twee soorte gevoelens ontmoet, naamlik eerstens die gevoel van die goddelike ewebeeldigheid of die oerlig van God in hulle en tweedens vanuit juis daardie lig dan ook noodwendig die gevoel van die tydaangepasde wording deur die oerwil van die Skepper.

17. Die eerste gevoel plaas die skepsel noodwendig met die Skepper gelyk en soos uit homself voortgegaan ten volle onafhanklik van die ewige oergrond, asof hy dit as sulks in homself dra en berg; maar op grond van die tweede gevoel wat noodwendig uit hierdie eerste lewensgevoel voortgaan, moet die mens hom nogtans as ‘n wese wat vanuit die eintlike oergrond voortgebring is en eers mettertyd as ‘n vry gemanifesteerde en dus van die hoofoergrond baie afhanklike wese beskou.