6. Daarop word Robert `n bietjie bang en sê vir Helena: “Kyk, my liewe vrou, ek moet eerlik aan jou beken dat ek my weereens baie vreemd voel, soos iemand wat heeltemal verlaat is deur sy vroeëre helpers in die nood. Kyk net agtertoe of jy nie in die verte iemand kan ontdek nie. Behalwe vriend Cado, wat ons baie stil gevolg het, ontdek ek geen siel en geen gees nie!” Helena sê: “Werklik eienaardig; behalwe Cado sien ek ook niemand nie, en die poort kan nie oopmaak nie. Tog het die Heer ons Self hiernatoe gestuur. Probeer die deur nogeens te open, ek sal jou help, miskien sal dit dan gaan.”

7. Robert neem nou weer die goue sleutel in die hand en draai hom na alle kante, terwyl Helena kragtig teen beide die vleuels du. Hierdie poging gaan nog `n hele tyd deur, maar sonder resultaat. Wanneer beide al ietwat vermoeid is, sê Helena: “Weet jy, my liewe Robert-Uraniël, niemand kan hom verplig voel tot `n daad wat sy mag te bowe gaan nie. Ons het reeds al ons kragte aangewend, maar hierdie hemelpoort laat hom volstrek nie open nie, wat tog nouliks ons skuld kan wees. Dan bly hy maar in die Naam van die Heer gesluit! Maar ons sou tog vriend Cado om hulp kon vra, miskien weet hy beter om daarmee om te gaan as ons twee.” Robert-Uraniël sê: “Jy het gelyk, dit sal ek dadelik doen!”

8. Robert-Uraniël sê: “Beste vriend, net jy was so vriendelik gewees om ons te begelei. Jy het ook die opdrag van die Heer aan my verneem, waarin ek versoek was om met my vrou hierheen te kom en hierdie poort te open, maar al ons kragtige pogings met hierdie poort het misluk! Daarom wil ek jou hierby vra om nog `n derde poging met my te waag. Miskien slaag ons drie tog om hierdie reusagtige hemelpoort te open. Slaag dit egter nie, dan moet die Heer maar met ons doen wat Hom behaag!”