Minerva voor die poort. Onvriendelike ontmoeting met Helena

1. Robert sê: “Jou raad is werklik baie goed; maar stil nou, sy kom al in aller yl na ons toe. Sy het die pragtige kleed nog aan en die pseudo-swaard van blik en karton by haar. Ook skyn sy nog niks van haar uitsonderlike skoonheid ingeboet te hê nie. Sy is werklik onbeskryflik mooi en mens sou kon stel dat dit vir die Godheid onmoontlik sou wees om `n nog groter uiterlike skoonheid in die lewe te roep. Ek glo egter dat mens ook haar gestalte nie te veel mag roem nie; sy sou daardeur nog ydeler en trotser kon word as wat sy alreeds is.” Cado sê: “Ja, ja, in elk geval nie oor en met haar praat nie, anders kan ons nie so maklik van haar ontslae raak nie!”

2. Agter die rug van Cado sê Minerva al: “Juis, jy slaan die spyker steeds op die kop! Jy wil die ander leer hoe hulle die vinnigste van my ontslae kan raak, asof ek my dalk ooit aan iemand sou opgedring het. Daarvoor het ek tog te veel eergevoel in my en is ek te trots. En jy, my vriend Cado, hoef heeltemal nie bang daarvoor te wees nie, want ons ken mekaar immers al `n hele tyd. Sal ek jou dalk by jou egte naam noem?”