Helena wat vol oplaaiende ergernis is, val haar hier in die rede: “Wel, jou verwaande feeks! Weet jy dalk nog iets slegter oor my, jy, individu wat uit die hele oneindigheid byeengeraap is! Nee, dit gee my `n genot! Wil die allergrootste skobbejak van alle vaste sterre my belaster? Wag maar, ek sal jou gepolyste eselsvel wel ietwat verkreukel as dit jou so erg laat jeuk! Dink jy dalk, lekker room van die helse beesvleissop, dat ek jou nie ken nie? O, wees maar nie besorg daaroor nie, jou vuil Jesuïete-sakdoek! Jy wil my uitmaak vir `n proletariatiese trens! Maak maar gou dat jy wegkom, anders sal God se ewige timmerliede jou wel die gat in die deur wys!” – Van die Hel tot die Hemel, Boek 2, Hoofstuk 192, Paragraaf 6